In de loop der tijden heeft de evolutie gezorgd voor veel oplossingen met betrekking tot de eisen die planten en dieren, stellen aan hun omgeving en die nodig zijn om te groeien, te bloeien, zaad te vormen en nakomelingen te krijgen. Veel van die oplossingen spreken ons aan, vinden we mooi en bootsen we na in de tuin.
Neem een bloeiende wei in de bergen. Als die nog leeft zoals geschapen is, is er sprake van een specifieke opbouw. En klein aantal soorten vormt de basis en groeit dicht bij de grond. Als die voldoende licht en water krijgen, weer naar hun behoeften, en de grond bevalt ze leven ze naar hun aard. En zijn dan allemaal min of meer even hoog, zo tussen de 20 en 40, hooguit 50 centimeter. In de wei groeien allemaal vaste planten, een- twee of meerjarig. Voor de eerste twee is hulp nodig in de vorm van open plekken en plekjes. De meerjarigen hebben die ook nodig, maar kiezen ook voor wortel uitlopers, stengels die wortels maken als ze de aarde raken, kortom, een veelvoud aan mogelijkheden.
Planten groeien bij de gratie van licht. Krijg je dat niet voldoende is er maar een oplossing, de hoogte in. Dan ontstaan er constructie problemen. Hoog en breed betekent bij regen een enorm gewicht, is dus geen oplossing. Zo gauw als wij er ons mee bemoeien en toch hoge en brede planten kweken is er een probleem, we moeten alweer in de tuin werken, want deze planten willen gestut worden. Daar waar Moeder Natuur ( die altijd wint) haar gang gaat, krijg je planten waar menig constructeur jaloers op is, op de oplossing: niet omvallen en toch hoog worden.
Kijk eens naar Veratrum. Een flinke penwortel, diep de grond in. Een stevige stengel. Onbuigzaam met bladeren die de hele stengel omvatten en luchtige trossen bloemen. En al zijn bergen meestel rots en dus keihard, er zijn in die weien plekken die zo laag liggen dat het water er naar toe stroomt, dus grond meeneemt en dan is er een beetje moeras. De laag zo dik dat de wortel van Veratrum er diep in weg kan, voor de nodige steun.
Op zandige grond lost Verbascum, de toorts, dat probleem ook op. Flinke penwortel, stevige stengel en ook bladeren die meewerken. Als je er voor kiest of moet kiezen boven je buren uit te steken moet je die lagere soorten geen overlast bezorgen, veel van die statige bloeiers zijn dan ook slank. Neem de ridderspoor, Delphinium. Prachtige tuinplanten zijn er gekweekt, meesters in het omvallen. In de natuur in ons land komt de plant ook voor, 50 cm hoog met mooie bloemen, de soort uit Zuid-Europa heeft ’n wat dikkere stengel, maar ook weer stengelomvattende bladeren en lichte bloemen. Ook andere werelddelen kennen de ridderspoor en ook daar is de plant niet hoog.
Asters zijn een ander voorbeeld, ze vormen pollen en worden ook weer niet zo hoog. Van huis uit bergplanten en allemaal hoogstens een halve meter hoog. In de bergen komen vele soorten monnikskap voor, op een enkele soort allemaal tot 90 cm hoog. Sommige soorten groeien bossig en de Aconitum napellus kan 150 cm hoog worden vochtige weilanden. In de meeste natuurlijk weilanden in de bergen is de kleurenpracht dan wel niet zo fel als in onze perken of borders, de hogere soorten vallen op omdat ze vaak solitair staan, alsof ze er voor gemaakt zijn. De natuur is nog steeds de muze van elke tuinier en levert ook voor de toepassing van de statige planten mooie voorbeelden, toepasbaar zonder rijshout of tonkinstokken.
